پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 707 |
| تعداد مقالات | 6,643 |
| تعداد مشاهده مقاله | 9,168,583 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,285,076 |
ارزیابی تله حاوی پروتئین آبزیان (آمینو هیرکان®) در جلب و شکار مگس میوه زیتون Bactrocera oleae (Rossi) (Dip.: Tephritidae) | ||
| تحقیقات آفات گیاهی | ||
| مقاله 4، دوره 9، شماره 1، خرداد 1398، صفحه 25-36 اصل مقاله (3.86 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22124/iprj.1970.3429 | ||
| نویسندگان | ||
| علی اکبر کیهانیان* 1؛ محمد رضا عباسی مژدهی2 | ||
| 1موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، تهران، ایران | ||
| 2مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی گیلان، بخش گیاه پزشکی، رشت، ایران | ||
| چکیده | ||
| مگس میوه زیتون، Bactrocera oleae(Rossi)، از مهم ترین آفات زیتون است و روشهای مختلفی از جمله استفاده از جلب کننده های غذایی برای شکار مگس های بالغ زیتون وجود دارد. هدف از اجرای این تحقیق، بررسی کارایی فرآورده تهیه شده از پسماند آبزیان با نام تجاری آمینو هیرکان® در مقایسه با سایر انواع جلب کننده ها می باشد. آزمایش با 5 تیمار و 4 تکرار در استان های گیلان و قزوین در سال های 1393 و 1394 انجام شد. تیمارها شامل 1- تله مکفیل با پروتئین هیدرولیزات وارداتی (شرکت اگریسنس) با غلظت 3 درصد، 2- بطری پلاستیکی حاوی پروتئین هیدرولیزات وارداتی (شرکت اگریسنس) با غلظت 3 درصد، 3- تله مکفیل با پروتئین آمینو هیرکان® با غلظت 4 درصد، 4- بطری پلاستیکی با پروتئین آمینو هیرکان® با غلظت 4 درصد و 5-تله کارت زرد چسبنده به همراه فرومون جنسی مگس میوه زیتون بود. آمار برداری به صورت هفتگی انجام شد و نتایج این بررسی ها نشان داد که میانگین جلب حشرات نر در استان گیلان در تله مکفیل آمینو هیرکان® با میانگین 73/0±55/6 به همراه تله کارت زرد چسبنده با فرومون جنسی 14/0±76/6 تفاوت معنی داری ندارند، در حالیکه تله کارت زرد چسبنده با فرومون جنسی با میانگین 37/1± 47/6 در استان قزوین دارای بیشترین جلب حشرات نر بود. جلب حشرات ماده در استان های گیلان و قزوین با تله مکفیل حاوی آمینو هیرکان® به ترتیب با میانگین 93/5 08/1 ± و 37/0 ± 45/4 دارای بیشترین جلب بودند. بر اساس نتایج حاضر، فراورده پسماند جانوران دریایی (آمینو هیرکان) میتواند ترکیب مناسبی برای جلب و پایش جمعیت مگس میوه زیتون باشد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| پسماند پروتئین آبزیان دریایی؛ مگس میوه زیتون؛ جلب کننده ها | ||
| مراجع | ||
|
Bueno, A. M. and Jones, O. 2002. Alternative methods for controlling the olive fly, Bactrocera oleae, involving semiochemicals. IOBC WPRS Bulletin 25: 147-156.
Economopoulos, A. P. 2002. Report to International Atomic Energy Agency (IAEA), Vienna, Austria, 44 p.
FAOSTAT. 2015. Food and Agriculture Organization of the United Nations. Statistics Division. Available at http://faostat3.fao.org/browse/Q/QC/E.
Gaouar, N. and Debouzie, D. 1995. Within‐tree vertical pattern in Bactrocera oleae Gmel. (Dipt, Tephritidae) infestations and optimization of insecticide applications. Journal of Applied Entomology 119(1‐5): 251-254.
Hammad, S. M. 1976. Studies on the population densities of the olive fruit fly, Dacus oleae Gmel, (Diptera, Tephritidae) in Tripoli area, Libyan Arab Republic.Bulletin of the Entomological Society of Egypt (60): 305-309.
Jooybar, Sh., Ostovan, H. and Haghani, M. 2016. Evaluation of various attractants and the trap height to install them for trapping Zaprionus indianus (Diptera: Drosophilidae) in a mixed-fruit orchard in Shiraz (Fars province). Applied Researches in Plant Protection 5(2): 71-80.
Katsoyannos, P.1992. Olive Pests and Their Control in the Near East. FAO plant production and protection paper. 178 pp.
Katsoyannos, B. I. 1983. Captures of Ceratitis capitata and Dacus oleae flies (Diptera: Tephritidae) by McPhail and Rebell color traps suspended on citrus, fig and olive trees on Chios, Greece. Fruit Flies of Economic Importance 451-456.
Kolyaei, R., Ghannad Amooz, S., Keyhanian A and Taghaddosi, V. 2011. Final report of determination of the variety and efficiency of killing attracting traps to control of olive fruit fly Bactrocera oleae Gmelin. Iranian Research Institute of Plant Protection. 31 pp (in Persian).
Kolyaei, R., Ghannad Amooz, S., Keyhanian, A. and Taghaddosi, V. 2009. Final report of determination and efficiency of several attracting traps to control of olive fruit fly Bactrocera oleae Gmelin. Iranian Research Institute of Plant Protection. 35 pp (in Persian).
Mazomenos, B. E., Pantazi-Mazomenou, A. and Stefanou, D. 2002. Attract and kill of the olive fruit fly Bactrocera oleae in Greece as a part of an integrated control system. IOBC WPRS Bulletin 25(9): 137-146.
McPhail, M. 1939. Protein lures for fruitflies. Journal of Economic Entomology 32(6): 758-761.
Ministry of Agriculture Jihad. 2015. Statistics: MAJSTAT. Retrieved Jan 1, 2017. from http://agri-jahad.ir/Portal/File/ShowFile.aspx?ID=14b717da-9a31-4aaa-982d-b8cc5803df3c.
Panayotis, K. 2000. Olive Pests and Their Control in Near East (3rd ed.) Food and Agriculture Organization of the United Nations, Rome, Italy. pp. 23-36.
Parchami-Araghi, M., Gilasian, E and Keyhanian, A. A. 2015a. Spotted Wing Drosophila, Drosophila suzukii (Matsumura) (Dip.: Drosophilidae), an invasive fruit pest new to the Middle East and Iran. Drosophila Information Service 98.59-60.
Parchami-Araghi, M., Gilasian, E. and Keyhanian, A. A. 2015b. Olive infestation with Zaprionus indianus Gupta (Dip.: Drosophilidae) in northern Iran: a new host record and threat to world olive production. Drosophila Information Service 98.60-61.
Porcel, M., Campos, M., Ruano, F., Sanllorente, O. and Caballero, J. A. 2009. Incidence of the OLIPE mass-trapping on olive non-target arthropods.Spanish Journal of Agricultural Research 7(3): 660-664.
Jafari, Y. and Rezaei, V. 2004. The first record of Bactrocera oleae in Iran. Newsletterof Entomological Society of Iran 22: 1. (in Persian)
Rice, R. E. 2000. Bionomics of the olive fruit fly Bactrocera (Dacus) oleae. UC Plant Protection Quarterly 10(3): 1-5.
Roessler, Y. 1989. Insecticidal bait and cover sprays. World Crop Pests. 3: 329-337.
Rice, R. E., Phillips, P. A., Stewart- Leslie, J. and Steven Sibbett, G. 2004. Olive fruit fly population measured in central and southern California. California Agriculture 57: 122- 127.
Robinson, A. S. and Hooper, G. C. 1989. Fruit Flies: Their Biology, Natural Enemies and Control. Elsevier.
Sharaf, N. S. 1980. Life history of the olive fruit fly, Dacus oleae Gmel. (Diptera: Tephritidae) and its damage to olive fruits in Tripolitania. Zoology and Entomology 89: 390-400.
Tzanakakis, M. E. 1989. Small scale rearing: Dacus oleae. In: Robinson, A. S. and Hooper, G. C. (Eds.). Fruit flies: their biology, natural enemies and control. Elsevier. pp. 105-118. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 648 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 482 |
||