نظریۀ نشانه‌معناشناختی تن و جان برگرفته از اندیشۀ مولانا

تقوی، محمد. (1377). «جسم و جان در مثنوی مولانا». فصلنامه دانشکده الهیات و معارف مشهد، (41و42)، 69-105. 

سپهری، سهراب. (1381). هشت کتاب، تهران: طهوری.

شعیری، حمیدرضا. (1398). نشانه‌معناشناسی ادبیات. نظریه و روش تحلیل گفتمان ادبی، تهران: انتشارات دانشگاه تربیت مدرس.

موسوی، بی‌بی‌صفیه و مظفری، علی‌رضا و رزمجو بختیاری، شیرین. (1392). «بررسی روابط بینامتنیتی تمثیل‌های تقابل جان با جسم و جهان در متون عرفانی (مورد مطالعه: کشف الاسرار میبدی، مثنوی‌های عطار و مولوی)». مطالعات عرفانی، 16(32و33)، 273-296.

مولوی، جلال‌الدین محمد بلخی. (1371)، مثنوی معنوی، براساس نسخة نیکلسون. تهران: پژوهش.

مولوی، جلال‌الدین محمد بلخی. (1378)، کلیات شمس، با تصحیح و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر. تهران: امیرکبیر.

Barthes, R. (1967). Système de la mode, Paris: Editions du seuil.

Beyaert-Geslin, A. (2012). Sémiotique du design, Paris: PUF.

Benveniste, E. (1945). Problème de liguistque générale, t.2. Paris: Gallimard.

Clifton. T. (1983). Music as Heard. A Study in Applied phenomelogy, New Haven and London: Yale University Press.

Coquet, J-C. (2007). Phusis et Logos, Presses universitaires de Vicennes.

Fontanille, J. (2003). Sémiotique du discours, Limoges: PULIM.

Fontanille, J. (2011). Corps et sens, Paris: PUF.

Greimas, A-J. (1983). Du sens II, Paris: Seuil.

Greimas, A-J. (1989). De l’imperfection, Périgueux: Pierre Fanlac. 

Greimas, A-J. & Courtés, J. (1993). Sémiotique. Dictionnaire raisonné de la théorie du langage, Paris: Hachette.

Kant, E. (1790). Critique de la faculté de juger, t. II. Paris: Pléiade.

Lacan, J. (1966). Ecrits 1, Paris: Seuil.

Merleau-Ponty, M. (1945). Phénoménologie de la perception, Paris : Galimard.

Parret, H. (1988). Le sublime du quotidien, Paris: Hadès Benjamin.