اعتبارِ تاریخیِ زبان فارسی

ابوالقاسمی، م. 1393. تاریخ زبان فارسی. تهران: سمت.

اربابی، هـ. 1399. «بازتاب اشعار حکیمانۀ سعدی در اشعار مولوی عبدالله روانبُد». پایان­نامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، کرمان: دانشگاه شهید باهنرکرمان.

انوری، ح. 1381. فرهنگ بزرگ سخن. تهران: سخن.

آشوری، د. 1389. بازاندیشی زبان فارسی. تهران: نشر مرکز.

آموزگار، ژ. و تفضلی، ا. 1392.  زبان پهلوی- ادبیات و دستور آن. تهران: معین.

باستانی پاریزی، م. ا. 1377. فرمانفرمای عالَم. تهران: علمی.

تراسک، آر. ال. 1382.  تحول زبان. ترجمۀ ا. گلفام. تهران: دانشگاه تهران.

جعفری دهقی، م. 1395. راهنمای کتیبه­های فارسی میانه، تهران: سمت.

چرتی، کارلو، ج. 1395.  ادبیات پهلوی، ترجمۀ پ. ثریا، نشر فرزان روز، تهران.

خانلری، پ. 1366. تاریخ زبان فارسی، تهران: نشر نو.

رضایی باغ­بیدی، ح. و دیگران. 1391. خط و نظام­های نوشتاری. تهران: کتاب مرجع.

رضایی، و. 1383. «زبان معیار چیست و چه ویژگی­هایی دارد؟». نامۀ فرهنگستان. 6 (3): 20-35.

رواقی، ع. 1387. «گونه­شناسی (سبک­شناسی) نوشته­های ادب فارسی». نخستین هم­اندیشی سخنرانی‌های مشترک فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد ایران­شناسی. زیر نظر ح. حبیبی. به کوشش ح. قریبی. تهران. فرهنگستان: 219- 275.

سارلی، ن. 1387. زبان فارسی معیار، تهران. هرمس.

سامی، ع. 1393.  تمدن ساسانی. تهران: سمت.

سمیعی گیلانی، ا. 1387. «خاستگاه­های شعر عروضی فارسی». نخستین مجموعۀ سخنرانی­های مشترک فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد ایران­شناسی، تهران: فرهنگستان: 373-387 .

صادقی، ع.ا. 1367. «تحول زبان و تثبیت یا معیارسازی آن: دو جریان مخالف و ناگزیر». زبان­شناسی. 5 (1): 2-12.

صادقی، ع.ا. 1387. «تأثیر زبان عربی بر آواهای زبان فارسی». نخستین مجموعۀ سخنرانی­های مشترک فرهنگستان زبان و ادب فارسی و بنیاد ایران­شناسی. تهران: فرهنگستان: 49-101.

علمی، ع. 1381. «یادداشت ناشر» در فرهنگ بزرگ سخن. به سرپرستی ح. انوری. تهران: سخن.

فردوسی، ا. 1386. شاهنامه، بر پایۀ چاپ مسکو. نمونه­خوانی: ارغوان غوث. تهران: هرمس.

قرشی، ا. 1389.  ایران نامک. تهران: هرمس.

لازار، ژ. 1384. شکل­گیری زبان فارسی. ترجمۀ م. بحرینی. تهران: هرمس.

محجوب، م. 1398. سی قصه از شاهنامه (آفرین فردوسی). تهران: مروارید.

محمودزهی، م.، و بهره­مند، ع. 1398. «اهمیت ترجمه در مستندات زبان‌های ایرانی باستان». زبان‌شناخت، 10 (1): 107-126.

مزداپور، ک. 1393. واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

مزداپور، ک. 1397. «زبان فارسی و مردم فارس»، پژوهش­نامۀ فرهنگ و زبان‌های باستانی، 1 (1): 1-20.

مولایی، چ. 1398. راهنمای زبان فارسی باستان، تهران: آوای خاور.

همایون، هـ. 1373. واژه­نامۀ زبان­شناسی و علوم وابسته، تهران: مؤسسۀ مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه).

یانگ، ک. 1394 . «از برآمدن عیلامیان تا برافتادن هخامنشیان». ایران باستان، ترجمه و تدوین ی. آژند، تهران: مولی: 1-52.

Garvin, P. 1973. “Some Comments on Language Planning”. Language Planning: Current Issues and Research. Eds. J. Rubin and R. Shuy, 24-33.

Hudson, R. A. 1996. Sociolinguistics, second edition, Cambridge: Cambridge University Press.

Kent, Roland G. 1953. Old Persian, second edition, American Oriental Society, New Haven, Connecticut.

Pearce, Michael. 2007. The Routledge Dictionary of English Language Studies, Abingdon: Taylor & Francis Group.