تعداد نشریات | 31 |
تعداد شمارهها | 743 |
تعداد مقالات | 7,072 |
تعداد مشاهده مقاله | 10,150,586 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,858,234 |
بررسی انواع امکانات تکریمی در فارسی میانه | ||
زبان فارسی و گویشهای ایرانی | ||
مقاله 3، دوره 6، شماره 2 - شماره پیاپی 12، اسفند 1400، صفحه 55-79 اصل مقاله (1.53 M) | ||
نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22124/plid.2021.16987.1467 | ||
نویسندگان | ||
فریبا صبوری* ؛ الهام ایزدی | ||
دانشجوی دکتری زبانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه بوعلیسینا، همدان، ایران | ||
چکیده | ||
زبان یکی از وسایل ارتباطی در جامعه است. ارتباط زبانی، بهعنوان یکی از مهمترین نقشهای زبان، نشاندهندة روابط میان افراد است. مفهوم ادب بهعنوان یک عامل اجتماعی-شناختی، بیانگر شأن و فاصلة اجتماعی میان افراد است. این مفهوم با ابزارهای متفاوتی در ارتباط میان افراد تجلی مییابد. یکی از این ابزارها امکانات تکریمی هستند. افراد جامعه برای رعایت احترام و ادب، تشخیص جایگاه و شأن اجتماعی مشارکتکنندگان و مخاطبان از صورتهای امکانات تکریمی بهره میجویند. امکانات تکریمی در زبان ژاپنی در چهار گروه جای میگیرند؛ تکریمیهای ارجاعی، تکریمیهای مخاطب، زبانهای اجتنابی و زیباسازی. در اغلب زبانها تکریمیهای ارجاعی نسبت به سایر انواع تکریمیها بیشتر بهکار میروند و در میان انواع تکریمیهای ارجاعی نیز تکریمیهای فاعلی بیشتر از تکریمیهای فروتنانه و غیرفاعلی کاربرد دارند. در این پژوهش چهار دستة امکانات تکریمی در فارسی میانه بر طبق این چارچوب بررسی شدهاست. در فارسی میانه نیز همانند زبان ژاپنی، تکریمیهای ارجاعی دارای بیشترین کاربرد هستند. علاوهبر تقسیمبندی شیباتنی، میتوان استعاره و تشبیه، تکریمیهای صفتی متکلم و دعایی را نیز به گروه تکریمیهای فارسی میانه افزود. | ||
کلیدواژهها | ||
امکانات تکریمی؛ تکریمی ارجاعی؛ استعاره؛ فارسی میانه | ||
مراجع | ||
بیمن، و. 1381. زبان، منزلت و قدرت در ایران. ترجمۀ رضا مقدمکیا. تهران: نشر نی.
جهانگیری، ن. ۱۳۸۷. «گونههای احترام، سلطه و همبستگی در زبان فارسی»، در مجموعه مقالات زبان: بازتاب زمان، فرهنگ و اندیشه، تهران: آگه، 125 -159.
عریان، س. ۱۳۸۲. متنهای پهلوی گردآوریده جاماسب جی دستور منوچهر جی جاماسب آسانا. تهران: انتشارات میراث فرهنگی.
غضنفری، م. 138۷. «جلوه هایی از بازتاب ادب در تاریخ بیهقی». جستارهای ادبی، (۶۲): 27 -49.
فرهوشی، ب. 1386. کارنامة اردشیر بابکان، تهران: دانشگاه تهران.
مشکور، م. 1329. کارنامة اردشیر بابکان، تهران: دانش.
نغزگویکهن، م. ۱۳۹۵. «امکانات تکریمی ارجاعی در فارسی نو». در مجموعه مقالات زبان فارسی در گذر زمان، تهران: کتاب بهار. 146-164.
Beeman, W. O. 1986. Language, Status, and Power in Iran. Bloomington: Brown, L. .2011. Korean Honorifics and Politeness in Second Language Learning. Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins. Goffman, E. 1967. Interaction Ritual: Essays on face to face behavior. New Grice, H. P. 1975. Logic and Conversation. University of California: Berkeley. Keshavarz, H.M. 1988. “Forms of address in post-revolutionary Iranian Persian: a sociolinguistic analysis”. Language in Society 4(17): 565-575. Kibort, A. 2008. “Extending the applicability of lexical mapping theory”. Proceedings of the LFG07 Conference, Stanford University. University of Surrey. Lakoff, R. T. 1973. The Logic of Politeness; or, Minding your p’s and q’s. Chicago: Chicago Linguistic Society. Leech, G. N. 1983. The Pragmatics of Politeness. Londom: Longman. Levinson, P., Brown, P. 1987. Politeness: Some Universals in Language Usage Mills, S. 2003. Gender and Politeness. Cambridge: Cambridge University Press. Shibatani, M. 2006. Honorifics. In Keith Brown (ed). Encyclopedia of | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 683 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 279 |