مراحل اولیۀ شکل‌گیری نشانۀ نمود کامل در مقطعی از فارسی نو: رهیافتی از اطلس زبانیِ کنونی به اطلس تاریخی

آقاگل­زاده، ف. 1394. زبان مازندرانی (طبری) توصیف زبان­شناختی (تحقیق میدانی-اطلس زبانی)، تهران: دانشگاه تربیت مدرس.

آموزگار، ژ. و ا. تفضلی. 1373. زبان پهلوی: ادبیات و دستور آن، تهران: معین.

احمدی گیوی، ح. 1380. دستور تاریخی فعل، تهران: قطره.

استیلو، د. ل. 1395. حکایت­های عامیانه وفسی (پیکره، دستور و آوانگاشت)، ترجمۀ م. میردهقان و س. ر. یوسفی، تهران: آوای خاور.

اسماعیلی، م. م. 1390. گنجینۀ گویش‌های ایرانی (استان اصفهان1)، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

امانی، ع. 1394. گویش گیلکی رودسر (آواشناسی، صرف، نحو، واژه­نامه)، تهران: کویر.

بهار، م. ت. 1321/1373. سبک­شناسی یا تاریخ تطور نثر فارسی، تهران: امیرکبیر.

پورهادی، م. 1397. زبان گیلکی، رشت: فرهنگ ایلیا.

خیامپور، ع. 1333/1375. دستورزبان فارسی، تهران: کتابفروشی تهران.

دبیرمقدم، م. 1392. رده‌شناسی زبان‌های ایرانی، تهران: سمت.

دیهیم، گ. 1384. بررسی خرده­گویش­های منطقۀ قصران به انضمام واژه­نامۀ قصرانی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

راستارگویوا، و. س. 1379. دستورزبان فارسی میانه، ترجمۀ و. شادان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.

رحمانی، ر. 1397. نثر گفتاری تاجیکان بخارا (افسانه­ها، قصه­ها، روایت­ها)، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

رزاقی، ط. 1395. گنجینۀ گویش‌های ایرانی (استان اصفهان3)، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

رضایتی کیشه­خاله، م. و م. دیّان. 1388. «فعل­های پیشوندی در آثار منثور فارسی از آغاز تا پایان قرن پنجم»، دستور، 5: 27-50.

روبینچیک، ی. آ. 1391. دستورزبان ادبی معاصر فارسی، ترجمۀ م. شفقی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

زوندرمان، و. 1382. «فارسی میانه». راهنمای زبان­های ایرانی. ج1. ویراستۀ ر. اشمیت، ترجمۀ آ. بختیاری و همکاران، زیرنظر ح. رضائی باغ­بیدی، تهران: ققنوس. 223-260.

سبزعلی‌پور، ج. 1389. زبان تاتی (توصیف گویش تاتی رودبار)، رشت: فرهنگ ایلیا.

شریعت، م. ج. 1364. دستورزبان فارسی، تهران: اساطیر.

شقاقی، و. 1394. فرهنگ توصیفی صرف، تهران: علمی.

شکری، گ. 1374. گویش ساری (مازندرانی)، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

صدیقیان، م. 1383. ویژگی‌های نحوی زبان فارسی در نثر قرن پنجم و ششم هجری، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

علمداری، م. 1384. گویش دماوندی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

فتحی بروجنی، ش. 1392. گویش میمه­ای، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

فرشیدورد، خ. 1387. دستور مختصر تاریخی زبان فارسی، تهران: زوّار.

فکرت، م. آ. 1376. فارسی هروی: زبان گفتاری هرات، مشهد: دانشگاه فردوسی.

قریب، ع. و همکاران. 1327/1373. دستورزبان فارسی (پنج استاد)، تهران: جهان دانش.

کریستن­سن، آ. 1389. گویش سمنان: پژوهشی درباره دستورزبان سمنانی به­همراه واژه­نامه و چند متن و نگاهی به لهجه­های سنگسر و لاسگرد، ترجمۀ ا. ابراهیمیان، سمنان: دانشگاه سمنان.

کلباسی، ا. 1374. فارسی ایران و تاجیکستان (یک بررسی مقابله­ای)، تهران: وزارت امور خارجه.

کلباسی، ا. 1388. فرهنگ توصیفی گونه­های زبانی ایران، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

لازار، ژ. 1384. دستورزبان فارسی معاصر، ترجمۀ م. بحرینی، تهران: هرمس.

ماهوتیان، ش. 1378. دستورزبان فارسی از دیدگاه رده­شناسی، ترجمۀ م. سمائی، تهران: نشر مرکز.

محمدی خمک، ج. 1379. واژه­نامه سکزی (فرهنگ لغات سیستانی)، تهران: سروش.

مشکور، م. ج. 1363. دستورنامه در صرف و نحو زبان پارسی، تهران: شرق.

مفیدی، ر. 1395. «شکل­گیری ساخت­واژۀ نمود و وجه در فارسی نو»، دستور، 12: 3-68.

مفیدی، ر. 1399. «شواهدی آماری از نقش­های وجهی بـ در فارسی نو: مطالعه­ای درزمانی»، جستارهای زبانی، 60: 481-514.

ناتل خانلری، پ. 1365. تاریخ زبان فارسی، تهران: فردوس.

نغزگوی کهن، م. 1392. «تغییرات نقشی بـ در فارسی نو از منظر دستوری‌شدگی»، مجموعه مقالات نخستین همایش ملی بررسی واژه‌بست در زبان‌های ایرانی، تهران: نویسه. 37-59.

یمین، م. ح. 1393. دستور معاصر زبان پارسی دری، کابل: میوند.

یوآنّسیان، یو. آ. 1377. «جایگاه گویش هراتی در میان گویش­های گروه زبانی فارسی دری»، ترجمۀ ح. مصطفوی گرو، نامۀ فرهنگستان، 16: 140-160.

Andreas, F. C. 1939. Iranische Dialektaufzeichnungen aus dem Nachlass von F. C. Andreas, zusammen mit K. Barr und W. Henning bearbeitet und herausgegeben von A. Christensen (=Gött-A, 3. Folge, nr. 11).

Brunner, C. J. 1977. A Syntax of Western Middle Iranian, Delmar, New York: Caravan Books.

Bybee, J. et al. 1994. The Evolution of Grammar: Tense, Aspect, and Modality in the Languages of the World, Chicago/London: The University of Chicago Press.

Comrie, B. 1976. Aspect, Cambridge: University Press Cambridge.

Darzi, A. and S. Kwak. 2015. “Syntax and semantics of subjunctive clauses in Persian”, Lingua, 153:1-13.

Dahl, Ö. 1985. Tense and Aspect Systems, New York: Basil Blackwell.

Dahl, Ö. and V. Velupillai. 2013. “Perfective/Imperfective Aspect”, in Dryer, M. S. and M. Haspelmath (eds), The World Atlas of Language Structures Online, Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. http://wals.info/chapter/65.

Entezar, E. M. 2010. Dari Grammar and Phrase Book, USA: Xlibris.

Glassman, E. H. 2000. Conversational Dari: An Introductory Course in the Farsi (Persian) of Afghanistan, Peshawar: International Assistance Mission. 5^th ed.

MacKinnon, C. 1977. “The New Persian preverb bi-”, Journal of the American Oriental Society, 97/1: 8-26.

Olson, R. B. 1994. A Basic Course in Tajik (Grammar and Workbook). http://talktajiktoday .com/ documents/ABasicCourseInTajik.pdf

Taleghani, A. H. 2008. Modality, Aspect and Negation in Persian, United Kingdom: John Benjamins Publishing Company.

Traugott, E. C., and R. B. Dasher. 2001. Regularity in Semantic Change, Cambridge: University Press Cambridge.

Velupillai, V. 2012. An Introduction to Linguistic Typology, Amsterdam/Philadelphia: John Benjamins Publishing Company.

Windfuhr, G. 1979. Persian Grammar: History and State of its Study, The Hague: Mouton Publishers.

Windfuhr, G. (ed). 2009. The Iranian Languages, London/New York: Routledge.