واسازیِ نقش ایرانیت در تکوینِ سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(1368-1376)‏

ازغندی، علیرضا. (1383). سازنده گرایی: چهارچوبی تئوریک برای فهم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. دانش نامه حقوق و سیاست. سال 1. شماره 1.

ازغندی، علیرضا، مرادی جو، علی جان. (1396). نقش گفتمان آرمان‌گرایی واقع‌بین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (مطالعه موردی دولت سازندگی). پژوهش‌های سیاسی و بین المللی. سال 8. شماره 33.

آقایی، داوود. (1386). جایگاه اتحادیه اروپایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره سازندگی. فصلنامه سیاست. دوره 37. شماره 3.

باقری دولت آبادی، علی. و محسن شفیعی سیف آبادی. (1395). از هاشمی تا روحانی؛ بررسی سیاست خارجی ایران. تهران: تیسا.

باقری دولت آبادی، علی، ابراهیمی، حسین. (1395). توسعه محوری در دولت سازندگی و الزامات آن برای سیاست خارجی ایران. دولت پژوهی. سال 2. شماره 6.

پروانه، محمود. (1394). نقد گفتمان دولت سازندگی مبتنی بر گفتمان سیاسی امام خمینی (ره). اندیشنامه ولایت. سال 1. شماره 1.

پور احمدی میبدی، حسین، ذوالفقاری، عباس. (1394). انواع مدل‌های اسلام سیاسی و تعامل آن‌ها با سیاست جهانی. رهیافت‌های سیاسی و بین المللی. سال 6. شماره 41.

تاجیک، محمد رضا. (1383). سیاست خارجی: عرصه فقدان تصمیم و تدبیر؟!. تهران: فرهنگ گفتمان.

دهقان، حوریه، سمیعی اصفهانی، علیرضا. (1396). رویکرد دولت سازندگی به جهانی شدن اقتصاد و تأثیر آن بر رابطه دولت-بازار در دهه دوم انقلاب. رهیافت‌های سیاسی و بین‌المللی. سال 8. شماره 3(49 پیاپی).

دهقانی فیروز آبادی، جلال. (1389). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: سمت.

دهقانی فیروز آبادی، جلال. و وحید نوری. (1391). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران اصول گرایی. تهران: انتشارات دانشگاه امام صادق.

دهقانی فیروزآبادی، جلال. (1393). گفتمان اعتدال گرایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. فصلنامه سیاست خارجی. سال 28. شماره 1.

دهقانی فیروزآبادی، سید جلال، یوسفی جویباری، محمد. (1394). تبیین تطبیقی الگوی روابط خارجی ایران در دو دولت بازرگان و هاشمی رفسنجانی. سیاست جهانی. دوره 4. شماره 3.

رسولی ثانی آبادی، الهام. (1391). بررسی هویت نظام جمهوری اسلامی ایران از منظر سازه انگاری. مجله علوم سیاسی. سال 15. شماره 58.

رفیع پور، فرامرز. (1394). توسعه و تضاد: کوششی در جهت تحلیل انقلاب اسلامی و مسائل اجتماعی ایران. تهران: شرکت سهامی انتشار.

رمضانی، روح الله. (1392). چارچوبی تحلیلی برای بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. ترجمه علیرضا طیب. تهران: نشر نی.

صادقی، سید شمس الدین. (1393). انقلاب اسلامی و هویت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. مطالعات انقلاب اسلامی. سال 11. شماره 38.

صدری، هومن. (1381). جهت گیری‌های سیاست خارجی ایران (1997-1975). ترجمه حسین علیپور. مطالعات راهبردی. سال 5. شماره 2.

عطار، سعید، علی محمدی، آذر. (1395). راهبرد تنش زدایی در سیاست خارجی ایران (1384-1368)؛ درس‌هایی برای آینده. فصلنامه سیاست خارجی. سال 30. شماره 3.

فوزی، یحیی. (1387). تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران (1357-1380). تهران: موسسه چاپ و نشر اوج.

قنبرلو، عبدالله. (1394). مبانی سیاست خارجی تطبیقی: بررسی سه الگوی ایران، ترکیه و چین. تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.

کریمی فرد، حسین. (1394). بررسی سیاست خارجی بازرگان براساس مولفه‌های هویت ملی. سیاست پژوهی. دوره 2. شماره 1.

کوبالکووا، وندولکا. (1395). سیاست خارجی در جهان بر ساخته. ترجمه مهدی میرمحمدی و علیرضا خسروی. تهران: پژوهشکده مطالعات راهبردی.

گریفیتس، مارتین. استیون روچ. و اسکات سولومون. (1393). پنجاه متفکر بزرگ روابط بین الملل. ترجمه علیرضا طیب. تهران: نشر نی.

مظاهری، محمد مهدی، ملائی، اعظم. (1392). دولت، هویت و سیاست خارجی در ایران معاصر (1390-1304). پژوهش‌های راهبردی سیاست. سال 2. شماره 7.

موسوی، سید رضا. (1387). اولویت سیاست خارجی ایران در دوره سازندگی. راهبرد. شماره 47.

میلانی، محسن. (1388). شکل گیری انقلاب اسلامی از سلطنت پهلوی تا جمهوری اسلامی. ترجمه مجتبی عطارزاده. تهران: گام نو.