پیوندهای مفید
آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 804 |
| تعداد مقالات | 7,707 |
| تعداد مشاهده مقاله | 35,372,803 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 7,818,971 |
کارکرد پسامرگ مؤلف در گفتمان پسامدرنیسم در آثار احمد بیگدلی | ||
| نقد و نظریه ادبی | ||
| دوره 10، شماره 1 - شماره پیاپی 20، خرداد 1404، صفحه 45-65 اصل مقاله (1.02 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22124/naqd.2025.29283.2644 | ||
| نویسندگان | ||
| نگین علی نقیان جوزدانی* 1؛ قدرت الله طاهری2؛ شهریار منصوری3 | ||
| 1دانشجوی زبان و ادبیات فارسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه شهید بهشتی. تهران. ایران | ||
| 2دانشیار زبان و ادبیات فارسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه شهید بهشتی. تهران. ایران | ||
| 3دانشیار زبان و ادبیات انگلیسی. دانشکده ادبیات و علوم انسانی. دانشگاه شهید بهشتی. تهران. ایران | ||
| چکیده | ||
| پسامدرنیسم با تقویت خرده‌روایت‌ها در برابر کلان‌روایت‌های مدرنیته می‌کوشد، این اعتبار یگانه را به نفع شبکۀ متوازن اقتدار در هم بشکند. همین تقابل، هستۀ مرکزی گفتمان پسامدرن را شکل می‌دهد که در کارکرد روایی مشخصه‌های آثار پسامدرن نیز قابلرهگیری است. یکی از ویژگی‌های داستان‌های این جریان موقعیت مؤلف در آنهاست که به دلیل نامعین بودن مرزهای مدرنیسم متأخر و پسامدرنیسم، با مفهوم «مرگ مؤلف» گره خورده‌است، اما شواهد نشان می‌دهد که بازگشت مؤلف به متن، نگاه نزدیکتری به اندیشۀ پسامدرن است. بنابراین در این پژوهش کوشیده شده‌است تا براساس مفهوم پسامرگ مؤلف و کارکرد آن در تقابل با کلان‌روایت متن، آثار احمد بیگدلی که به ساختار پسامدرنیسم نزدیک است، مطالعه شود. نتایج به‌دستآمده نشان می‌دهد که او اگرچه اغلب از روش‌های غیرمستقیم برای علنی کردن حضور خود استفاده کرده است، اما توانسته با اتصال‌های کوتاه جهان داستان به واقعیت و ایجاد سطوح هستی‌شناسانۀ گوناگون، متن را از محور مرکزی خوانش و معنا خارج و عوامل دیگری چون مؤلف، خواننده و فرامتن را نیز دخیل کند. بااینحال محافظه‌کاری او در استفاده از این شیوه منجر به آن شده است که از شدت احساس پارانویا میان مؤلف و متن کاسته شود. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| پسامدرنیسم؛ کلان‌روایت؛ مرکزیت‌زدایی؛ پسامرگ مؤلف؛ احمد بیگدلی | ||
| مراجع | ||
|
ارسطو. (1337). هنر شاعری بوطیقا، ترجمة فتحالله مجتبایی. تهران: بنگاه اندیشه.
افلاطون. (1357). دورۀ کامل افلاطون، ترجمة محمدحسن لطفی و رضاکاویانی. ج2. تهران: خوارزمی.
بارت، رولان. (1387).«مرگ مؤلف». بهسوی پسامدرن، ترجمة پیام یزدانجو. تهران: مرکز. 93-101.
بنت، اندرو. (1402). مؤلف؛ اصطلاحی تازه در نقد، ترجمة منا علی‌مددی. تهران: خاموش.
بودریار، ژان. (1397). وانموده‌ها و وانمود، ترجمة پیروز ایزدی. تهران: ثالث.
بیگدلی، احمد. (1386). آنای باغ سیب، تهران: آگه.
بیگدلی، احمد. (1387الف). آوای نهنگ، تهران: چشمه.
بیگدلی، احمد. (1387ب). زمانی برای پنهان شدن، تهران: آگه.
بیگدلی، احمد. (1393). ارواح ماه مهر، تهران: افراز.
بیگدلی، احمد. (1395الف). اندکی سایه، تهران: چشمه.
بیگدلی، احمد. (1395ب). ذبیح، تهران: چشمه.
پاینده، حسین. (1390). داستان کوتاه در ایران، ج3. تهران: نیلوفر.
تسلیمی، علی. (1401). نقد ادبی، تهران: اختران.
دهقان، فقیهه و صادقی شهپر، رضا. (1401). «تبلور پسامدرنیستیِ نظریۀ مرگ مؤلف در رمانِ نویسنده نمی‌میرد، ادا درمی‌آورد». کاوش‌نامۀ زبان و ادبیات فارسی، 23(52): 101-127. 10.29252/kavosh.2021.15957.2997
راغب، محمد و علینقیان جوزدانی، نگین. (1396). «وضعیت پسامدرن در داستان کوتاه فارسی دهة هشتاد». ادبیات پارسی معاصر، 7 (2 ): 149-193.
فوکو، میشل. (1373)، «پدیدآورنده چیست»، ترجمة عزت‌الله فولادوند. هنر، (25)، 361-376.
لش، اسکات. (1391)، جامعه‌شناسی پست‌مدرنیسم، ترجمة حسن چاوشیان. تهران: مرکز.
لیوتار، ژان‌فرانسوا. (1384). وضعیت پست‌مدرن: گزارشی دربارۀ دانش، ترجمة حسینعلی نوذری. تهران: گام نو.
مکاریک، ایرنا‌ریما. (1385). «نقد پدیدارشناسی». دانشنامه نظریه‌های ادبی معاصر، ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوی. تهران: آگه.
مک‌هیل، برایان. (1392). داستان پسامدرنیستی، ترجمة علی معصومی. تهران: ققنوس.
هوسرل، ادموند. (1372). ایدة پدیده‌شناسی، ترجمة عبدالکریم رشیدیان. تهران: علمی و فرهنگی.
Bamberg, M. (2005). “Master Narrative”. Routledge Encyclopaedia of Narrative Theory, (Eds.) D. Herman& M. John, M. l. Ryan. Oxford: Routledge, 287-288. Bernstein, J.M. (1991). “Grand Narratives” On Paul Ricoeur; narrative and interpretation, D. Wood (Ed.). New York: Routledge, 102-123. Jannidis, F. (1999). Ruckkehr Des Autor, Tubingen: Max Niemeyer Verlag. Ingarden, R. (1973). The Literary Work of Art, (Trans.). G. G. Grabowicz. Evanston: Northwestern University Press. Wimsatt, W. K & Beardsley, M.C. (1946). “The Intentional Fallacy”. The Sewanee Review, 54 (3),468-488. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 154 |
||